ben inanmazdım ruh ikizi olayına. ama gördüm ki böyle bir şey var gerçekten. gördüm, yaşadım hissettim ve kendi elimle onu kendimden uzaklaştırdım. ittim. ama hayır, bunu nedensiz yapmadım ben. elbette bir nedenim vardı. çok zarar verirdim ben ona, çok yakardım canını (hayır, bahane değil bu.) böyle yaparak da acı verdim biliyorum ama verebileceğim acının en aza indirgenmiş kısmıydı bu. en azından bilerek ve isteyerek acı çektirmedim. belki de avunma cümlesi budur.
hayatım boyunca beni gerçekten anlayan, gerçekten ne hissettiğimi birebir hissedebilen belki de tek insan o. yaşadığım acıyı, sevinci paylaşabildiğim, sınırsızca saçmalayabildiğim, benim saçmalıklarımı dinleyen, üşenmeden onlara yorum yapan, tek bir sözüyle ağzıma sıçma potansiyeline sahip tek insan.
ve ben onu yaklaşık bir sene önce bu zamanlarda kaybettim. bir ruh üçüzü varsa umarım ben bulmadan o bulur. ben üçüzü yok etmeden, olayları bok etmeden o bulup mutlu olur. belki de şu sıralar istediğim nadir şeylerden biri bu.
biterken anathema-parisienne moonlight çalıyordu...
0 zıttırık:
Yorum Gönder