fuu !

çok korkak bir insanım ben. cin, peri, karanlık, yükseklik gibi bir dolu şeyden korkuyorum. ama bir korkum var ki hepsine bedel.

21 senelik hayatımda şu zamana kadar çok insana değer verdiğimi sandım. kimilerine değer verdim gerçekten. bazılarının boşa olduğunu anladım. gereksiz olduğunu belki de. ama bir tanesine değer verdiğim ve onu sevdiğim için asla pişman olmadım. olmayacağım da.

ona karşı çok büyük gerizekalılıklar yaptım. aşırı dengesizlikler, aşırı uç istekler.. asla olmayacağı bilinen ama mutlaka istenen bir sürü saçma şey, bir sürü gereksiz kapris.. çok üzdüm onu. bunu durdurabileceğimi sanmıyorum hala. hayatın kanunu bu belki. ama eskiye göre çok daha dikkatliyim bu konuda. bundan kesin olarak eminim.

korkuma gelince.. bir gün beni şu hayatta yalnız başıma bırakıp gitmesi uzun zamandır yaşadığım en büyük korku. biliyorum bunu değiştiremem herkes gibi bir gün o da çekip gidecek. buna mecbur olacak. elinden hiçbir şey gelmeyecek. ben o günün gelmesinden o kadar çok kokuyorum ki, bu durum sıklıkla rüyalarıma giriyor. en büyük kabusum da bu. hayatta belki de cevaplayamadığım tek sorum: o giderse ben ne yaparım?

bugün günlerin çok çok çok hızlı geçmeye başladığını fark ettim. daha dün yazın başıydı sanki ve bugün yaz bitmiş. günler su gibi derler ya.. aynen öyle. işte o günler geçmeye devam ettikçe ben büyüyorum. herkes gibi. onu hep çok sevdim, hep çok sevmeye devam edeceğim.

doğum günün kutlu olsun anne.

seni çok seven kocaman kızın